امکان سنجی معرفت شناختی رابطه قرآن و جامعه شناسی

نسبت بین معارف وحیانی و علوم بشری از دیرباز مورد توجه اندیشمندان حوزه های مختلف علوم بوده است و یکی از اولین مواجه های آن را شاید بتوان چگونگی تعامل عالمان علوم طبیعی با کلیسا تلقی نمود که در دوره های مختلف، اشکال و نسبت های متفاوتی را به خود گرفت. موضوع این مقاله بررسی امکان یا امتناع تبادل بین دو حوزه معرفتی قرآن به عنوان یک منبع وحیانی، و جامعه شناسی به عنوان یک علم انسانی است. برای پاسخ به این سؤال، محقق به بازخوانی مواجه های تاریخی مختلفی که بین این دو حوزه معرفتی رخ داده است و نقش آنها در شکل گیری چگونگی این تعاملات می پردازد. همچنین، نگاه سنت های فکری مختلف را در باب این تعامل مرور می کند. سپس با مرور و تصویر سطوح معرفتی مختلف شکل گیری جامعه شناسی، به تعریف رویکرد پیشنهادی خود در این خصوص می پردازد که آن را تحت عنوان تقریب گرایی تعاملی مفهوم سازی می نماید. در پایان، دستاوردها و فواید مختلفی را که هر یک از این دو حوزه معرفتی می توانند برای دیگری داشته باشند، ذکر کرده و شرح می دهد. به طور خلاصه باید گفت این مقاله کوشیده است فضای ارتباطی بین قرآن و جامعه شناسی را روشن سازد و از امکان ها صحبت کند.